Er zijn veel ontwikkelingen gaande in de zorgsector. Je kan zien dat er steeds meer contouren ontstaan van datgeen waar we naartoe werken.

Zo is voor de zomer het programma WOZO bekend geworden, waarin zorg voor ouderen in combinatie met het langer thuis blijven wonen centraal staat. Recent is het Integraal  Zorgakkoord bekend geworden waarin de samenwerking in de keten steeds belangrijker wordt. Ook is bekend geworden dat de NZA de tarieven voor het vastgoedcomponent weer verlaagd.

In vele gesprekken die wij voeren binnen onze professionele omgeving, binnen desamentafel, maar ook in de privé omgeving, blijkt hoezeer mensen zich zorgen maken over het gebrek aan sociale samenhang in onze samenleving. De samenleving polariseert, mensen staan tegenover elkaar, we luisteren niet naar elkaar, feiten doen er niet meer toe, het onderling vertrouwen staat onder druk.….de samenleving is uitermate geïndividualiseerd, maar nog nooit ging het in essentie zo weinig over dit individu, de mens. Velen voelen zich los gezongen, voelen zich alleen staan, de psychische problematiek is enorm groot. Hoe tegenstrijdig. In geen enkel tijdperk beschikten we over zoveel mogelijkheden tot verbinding, maar nog nooit voelden we ons zo niet verbonden. In weerwil van Rutger Bregman’s ‘De meeste mensen deugen’, gingen vele mensen tijdens de Coronacrisis toch echt wc papier hamsteren, hoewel Rutger dat graag wilde zien als een manipulatie van de media. 

Van zorg naar leven, dat is ons motto, onze visie en het uitgangspunt. Hoe creëren we dit? Waar begin je? In dit proces helpt het soms om tegenover iets bestaands iets nieuws te zetten zodat er vanuit een nieuw perspectief naar iets bestaand gekeken worden. Zo ontstaat er een discussie over of het bestaande nog wel aansluit bij de wenselijke situatie.

Onder de mensen in schulden bevinden zich vele werknemers in schulden. 80% van de werkgevers in Nederland heeft te maken met medewerkers met financiële problemen en is bereid te helpen. 58% geeft aan dit zelfs te zien als een verantwoordelijkheid van de werkgever.

Ik ga het vandaag in deze column niet hebben over de band De Staat uit Nijmegen met Torre Florim als boegbeeld. Deze band kreeg overigens in 2016 als eerste echte popgroep een aanmoedigingssubsidie van de staat, de overheid. Was veel over te doen. Ik vond het wel mooi.

In de lente-nieuwsbrief beweerden we dat tegenslag in de ontwikkeling van organisaties al snel wordt gezien als iets dat door externe factoren bepaald wordt: jammer, pech, volgende keer beter. We bekeken we of er oorzaken zijn die veel dichterbij liggen, namelijk binnen in de organisatie zelf. Die maken dat zaken anders lopen dan de leiding voor ogen heeft. We noemden dat verborgen bestuurder: de do’s en dont’s die door de jaren heen een dwingende invloed op het reilen en zeilen van organisaties ontwikkeld hebben.

Hebben jullie weleens gehoord van de schrijver Roman Krznaric? Ik heb denk ik ruim 2 jaar geleden een documentaire over hem gezien waarin hij vertelt over dit boek. Van de zomer heb ik dit boek nog eens herlezen en ja

In de vorige nieuwsbrief beweerden we dat veel reorganisaties, fusies en de invoering van nieuwe systemen weerbarstiger of minder perspectiefrijk blijken dan aanvankelijk werd aangenomen. Dat zeggen we uit eigen ervaring, maar is natuurlijk niet nieuw: uit allerlei onderzoekingen en

Tja………dit wordt toch een beetje een ongemakkelijk verhaal!! En ook wel weer grappig dat ik het nou net op vaderdag schrijf! In 1979 was ik afgestudeerd als jurist en trad ik toe tot de wereld van de werkenden. Met twee

Donderdag 9 juni werd door Dries Oosterhof, vrijmaker, een open samentafel begeleid onder de titel: “De chemie tussen smelten en bevriezen” voor een toekomstbestendige ouderenzorg (uitgangspunt 2 van Actiz). We waren met een klein groepje. Dat gaf, merkte ik, met de

De afgelopen jaren zijn we gegroeid als samentafel, er zijn nieuwe mensen verwelkomd, maar ook een samentafelaar van het eerste uur heeft aangegeven ‘af te treden’ als samentafelaar. Angelique van der Moezel is per begin dit jaar 2022 gestopt als

De zomer staat voor de deur en voor velen een mogelijke vakantie in het verschiet. Dat vraagt om een boek en wat is leuker dan een boek te lezen waarin een reflectie op het eigen denken, het eigen voelen, het

De interne tegenkracht van verborgen bestuurders In deze 3-delige cyclus vraagt Dries Oosterhof, vrijmaker bij desamentafel – aandacht voor de neiging van managers om de oorzaken van teleurstelling en tegenslag vooral buiten de organisatie te zoeken of bij schuldigen binnenin.

Op 20 januari jl. hielden wij een virtuele thematafel: “De noodzaak van vergaande opschaling van innovaties en digitale zorg” met begeleiding van @Wouter Groot en met inhoudelijke bijdragen van @Tjalke de Jong en @Boris Stam van #Mensken. Deze drukbezochte digitale Samentafel gaf veel inspiratie en nieuwe inzichten;

Als boekbewaarder heb ik vele interne dialogen met mijzelf als ondervinder. Die hebben erg veel van doen met het boek wat ik deze keer onder jullie aandacht wil brengen. Alvorens ik dat onthul, wil ik in het kort even stilstaan

Ik kan mij eerlijk gezegd niet herinneren hoe ik tot mijn archetype stroomversneller ben gekomen. Ineens was het daar, ergens in 2013. Ik weet wel dat ik in eerste instantie het archetype ‘begeleider’ had gevonden, maar daar vanaf moest zien,

Met enige regelmaat doe ik mijn hardlooprondje vroeg in de ochtend. Het is een genot om te ervaren dat het steeds lichter wordt en dat de natuur uit de winterstand komt. Het geeft mij de energie om nieuwe initiatieven te

Samenvatting: Zorg is een middel voor kwaliteit van leven, geen doel; Er zijn goede voorbeelden van zorgaanbieders die werken vanuit het leven; Taal, terminologie en het medisch model houden ons vast aan het handelen vanuit zorg; Er zijn veel ‘leeftaken’

Op 20 januari jl. hielden wij een virtuele thematafel: “De noodzaak van vergaande opschaling van innovaties en digitale zorg” met begeleiding van Wouter Groot en met inhoudelijke bijdragen van Tjalke de Jong en Boris Stam van Mensken. Deze drukbezochte digitale

De schrijver  Christiaan Rhodius is al sinds 2012 als specialist ouderengeneeskunde verbonden aan het Hospice Bardo in Hoofddorp.  Dit is een bijzondere plek die gewoon meedoet in de wijk en  de omgeving. Het is de moeite waard om eens op de site van hospice Bardo te kijken en daarin hun visie, aanpak en betrokkenheid te lezen.

Terwijl wij dit schrijven, is het nieuwe kabinet 2 dagen aangetreden. Het Coalitieakkoord ‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’ van 15 december vormt hiervoor de basis. Veel plannen, doelen op de lange termijn en nog veel onduidelijkheid over het ‘hoe’.

De roep dat het anders moet is wellicht nog nooit zo groot geweest. Hoewel ik mijn vader – student in ‘the sixties’ – het in zijn herinneringen ook hoor zeggen. Het anders willen doen, de drang om te vernieuwen, twijfel over het bestaande, de hunkering naar verbetering is volgens mij iets van alle tijden en zijn kenmerken van het leven.

Goede organisaties zijn niet alleen voorwaardenscheppend voor morele reflectie van professionals, maar reflecteren op zichzelf, gezamenlijk met alle betrokkenen, vanuit hun eigen (persoonlijke en organisatie) waarden!

Het gesprek tijdens deze Samentafel ging over dit uitgangspunt. Vanuit onderstaande persoonlijke visie, mede geïnspireerd door het boek ‘De goede bestuurder’ van Pieter Wijnsma, is hierover gesproken.

Kunnen we stoppen met het woord verzorgingsstaat en hier een ander woord voor bedenken? Suggesties zijn meer dan welkom!

Waar zit je talent op Samen Werken en waar zit je vraag?

Toen ik zelf 43 jaar geleden ging werken kwam ik eigenlijk in de zorgsector geen bestuurders tegen die 60 plus waren. Velen stopten met VUT of Flex-regelingen tussen de 55 en 59 jaar.

De tweede leergang van het lerend netwerk Vrijheid en Veiligheid is bijna afgerond. Er wordt druk gewerkt aan de eindrapportage en de publicaties die voor dit netwerk relevant zijn als naslagwerk. Deze leergang heeft ons inzicht gegeven over hoe je vanuit de Wzd via vrijheid en veiligheid naar het maken van ethische afwegingen kan komen.

Door bewust stil te staan bij het verleden (wat draag je mee, wat was er belangrijk?) en vandaag samen het gesprek te voeren over morgen vanuit het verlangen ‘hoe zou ik oud willen worden’?