Wij constateren namelijk dat wij in internationaal opzicht een vrij redelijk en coulant beleid voeren, dat er behoorlijk goed gevolg gegeven wordt aan de maatregelen die de overheid afkondigt en dat de overheid relatief veel vertrouwen geeft aan de burgers. Burgers worden aangesproken op hun gezond verstand. Andersom vertrouwen wij in basis onze regering en bieden wij het nodige draagvlak voor dit beleid (deze conclusie is gerechtvaardigd, omdat er geen sprake is van een repressief bewind, dat zou ook een verklaring kunnen zijn voor volgzaam gedrag, maar dat is in Nederland niet het geval). Dit vertrouwen is cruciaal voor onze democratie en voor onderlinge samenwerking.
Is het mogelijk dat we door deze crisis juist extra deze vertrouwensbasis ervaren en dat deze door dit besef versterkt wordt? Zijn we extra trots op het feit dat we Nederlanders zijn, nu we ons vaker als normaal vergelijken met het buitenland? Of zijn vertrouwen en trots interpretaties van een werkelijkheid die diffuser is? (Of reageren we zo vanuit onze onmacht en dus niet vanuit een intrinsiek gevoeld vertrouwen of trots? Is er in deze crisis nog onvoldoende ruimte voor kritiek?)