Met lef en liefde keuzes maken

Een basisbehoefte in het leven voor ieder mens is gehoord en gezien worden. Zeker als je een beperking ervaart in het leven en je afhankelijk bent van zorg is dit nog belangrijker. Daarom gaat het wat mij betreft over iets basaals als echt luisteren naar de mens die zorg ontvangt: wordt er echt geluisterd naar waar het iemand werkelijk om gaat, wat belangrijk voor hem of haar is in het leven? Word je als mens in je waarde gelaten?

Steeds meer zie ik ook de kant vanuit de professional die dagelijks afwegingen maakt in het werk; is dat wat ik doe in het belang van de mens? En niet alleen is dat een innerlijke afweging maar ook een afweging die gemaakt wordt samen met collega’s. En voel ik de ruimte binnen mijn organisatie om echt te kunnen luisteren en daarop keuzes te maken? Van beide zijden raakt het elkaar in hele mooie individuele successen, daar waar echt contact ontstaat, de verbinding. Even zo goed raakt het elkaar af en toe ook in machteloosheid: Gehoord en gezien willen worden en graag willen zien en horen maar beperkt worden of voelen. Beperkt worden doordat je niet je eigen keuze daarin kan maken of je onvoldoende gesteund wordt door collega’s of je organisatie om echt te doen wat je voor een cliënt zou willen doen. In deze tijd staat de zorg onder druk met formatietekorten, in de huidige transitietijd zijn vele professionals zoekende, het organisatiemodel van zelforganisatie versterkt dat nog eens. Ik zie in de praktijk dat er meer aandacht is voor de organisatie van het werk in plaats van de cliënt en het vak. Durven we dan te kijken als professional, als team, als organisatie naar wat werkt? Echt gezamenlijk kijken? Dat vraagt om lef, op alle niveaus.

Er is lef en liefde nodig om hierin keuzes te maken. Voor mij zit daarmee de essentie van het manifest in de volgende zinnen: ‘Wij zien om ons heen mensen in de verdrukking komen door de systemen die onze maatschappij heeft gebouwd. Deze systemen, ooit ingericht om te komen tot kwalitatieve en efficiënte zorg, zitten ons inmiddels in de weg om daadwerkelijke aandacht te kunnen besteden aan de kwetsbare mens. Wij zetten ons in om deze verbinding te herstellen, omdat wij ervan overtuigd zijn dat zowel degene die zorg ontvangt, als degene die zorg biedt, zich beter voelen als ze elkaar echt kunnen zien voor wie ze zijn. En dat vraagt om lef, op alle niveaus.

Annie Zijlstra, samenbereiker