Dat Ene Boek

Als boekbewaarder heb ik vele interne dialogen met mijzelf als ondervinder. Die hebben erg veel van doen met het boek wat ik deze keer onder jullie aandacht wil brengen. Alvorens ik dat onthul, wil ik in het kort even stilstaan bij de driehoek: spel, speler, plaats. In mijn ondervindingspraktijk gebruik ik deze regelmatig om situaties te verhelderen.

Het spel is waar de ontmoeting plaatsvindt, de plaats is de rol, de functie die je vervult c.q. invult en de persoon is de wijze waarop jij deze uitvoert. De kunst is om in de driehoek te komen en alle drie de posities mee te laten doen. Daar vindt ontmoeten op een ander niveau plaats. Anders dan op de lineaire lijnen tussen twee punten (spel-speler, plaats-speler, spel-plaats) Dit laatste noem ik lineair ontmoeten terwijl in de driehoek een duale ronde (lemniscaat-lijkende) ontmoeting plaatsvindt.

Het boek Gevoelsarm van Bram Bakker gaat nu juist daarover. Hij kiest ervoor geen psychiater meer te willen zijn, omdat dat nu juist ontmoeten is vooral vanuit de plaats (de rol, de functie).

Bram Bakker is wel een bekende psychiater die al jaren regelmatig in de media verschijnt en ook wel werd gezien als ‘de cowboy in de psychiatrie.’

Zelf zegt hij dat de werkzame ervaringsjaren hem ertoe hebben gebracht om een bewuste keuze te maken zich niet meer te laten accrediteren. Er ontstond bij hem behoefte zich veel persoonlijker over de belangrijke thema’s in zijn werk te uiten. Over die worsteling gaat dit boek. Dit boek is geen aanklacht tegen. Nee, het vertelt meer over zijn reis tot waar hij nu is. Voor mij is het een aanrader en zeker de moeite waard om zijn verhaal te lezen en in jezelf te reflecteren hoe jij dit nu doet in jouw (werkzame) leven.

Tot slot ga ik een alinea quoten uit het boek. Het staat onder het hoofdstuk professionele distantie (2) op pagina 50.

‘In de loop van de tijd ben ik gaan ontdekken dat ik meer te bieden heb naarmate ik mijn werk meer vanuit mijn gevoel doe. Kennis is belangrijk, maar intuïtie bepaalt wanneer je de kennis inzet. Zolang je controle hebt over je eigen persoonlijke emoties die een stoorzender kunnen vormen, maakt levenservaring je een betere gesprekspartner.
Nu ik eigen baas ben, doe ik geen kennismakingsgesprekken (intakes) meer. Samen met de cliënt wil ik verkennen waar we heen kunnen gaan en dat geeft perfect weer wat ik ambieer: een open en onderzoekend gesprek over datgene wat iemand bezighoudt. Samen naar een situatie kijken, niet om te oordelen of ergens een diagnose op te plakken, maar om erachter te komen welke stappen iemand verder zou kunnen helpen. Ik doe dat met hart en ziel en het voelt heerlijk. Ik ben bevrijd van een last die ik nooit heb willen dragen en ervan overtuigd dat ik in deze vorm en betere hulpverlener kan zijn.’

De boekbewaarder van dat ene boek