De STAAT

Ik ga het vandaag in deze column niet hebben over de band De Staat uit Nijmegen met Torre Florim als boegbeeld. Deze band kreeg overigens in 2016 als eerste echte popgroep een aanmoedigingssubsidie van de staat, de overheid. Was veel over te doen. Ik vond het wel mooi.

Ik wil het graag hebben over de staat van de Staat, de overheid. Nee, ik ga het niet hebben over de boerenprotesten, de Toeslagen Affaire, de gaswinning. Ik ga het hebben over de verhouding van de burger met de Staat en omgekeerd. Dit alles na lezing van het Integraal Zorgakkoord (IZA) waar veel over te doen is. Ik moet zeggen een doorwrochte analyse van veel partijen, die ons voorbereiden op een ander soberder zorgstelsel. Een verdere herformulering van de Verzorgingsstaat 2.0. 

Het legt terecht de boodschappen op de deurmat neer met thema’s als: Preventie, Levensstijl, Zorgtechnologie, Digitale consulten en veel selectiever omgaan met de schaarse professionals, meer substitutie van zorg van ziekenhuis naar de eerste lijn en van huisarts naar verpleegkundigen en van zorgaanbieders naar mantelzorgers en soms gewoon niet meer aanbieden. Een mega shift dus. Dit alles in een tijd waarin het vertrouwen in de Staat, de overheid zo onder druk is komen te staan. Helaas moeten we vaststellen dat de laatste jaren het vertrouwen onder de bevolking is afgenomen. Hoewel we er in Nederland ten opzichte van veel andere landen in Europa nog redelijk goed afkomen.  

Zou het komen dat de laatste jaren mede door een harde opstelling van de Kamer de overheid steeds wantrouwender is geworden naar de burgers toe? Er is steeds minder mededogen. Ik neem maar even Ter Apel op mijn netvlies. 

Maar ook naar vele aanbieders in het publieke domein. Het systeem is niet meer gebaseerd op vertrouwen, maar op wantrouwen. Je komt bijna om van de toezichthouders, die al dan niet hun werk doen. Recent voorbeeld Schiphol waar op de bagage afdelingen de Arbeidsinspectie 12 jaar niet geweest was. Ondanks brede zorgelijke signalen.

Als de Staat het niet goed meer voor elkaar krijgt dan moet de burger het maar gaan doen. In ieder geval initiatief tonen……

Burgerkracht dus. Natuurlijk moet deze zich bewust zijn dat er dan op zorggebied er ook een eigen verantwoordelijkheid is…. gezond en bewust leven daar begint het mee!

Maar ook solidariteit 2.0. Nodig is het doorbreken van de individualisering spiraal. We moeten van jong tot oud. Van hoogopgeleid tot laagopgeleid samen verantwoordelijkheid nemen in de wijken en buurten om taken die bij gemeenten of overheden of professionele aanbieders liggen naar de eigen hand te zetten en daarin verantwoordelijkheden dichtbij de problemen als eenzaamheid en leefbaarheid ter hand te nemen. Volgens mij heeft iedereen een talent om anderen te helpen. Bijvoorbeeld mantelzorgers en kwetsbare buurtgenoten met schulden. Voorbeelden te over…

Wat is de eerste stap? Dat de overheid, de Staat echt tot het inzicht komt dat de burger vertrouwen verdient. Faciliteer de bewegingen die er in brede zin in den lande ontstaan. Een nieuw Sociaal Contract met en voor de Burger.   

Als deze handschoen niet op korte termijn wordt opgepakt voorzie ik een steeds verdere verharding van de samenleving, uiteindelijk leidend tot een vergroting van de reeds bestaande tweedeling met alle fatale gevolgen van dien!

Nou, dit was een echte hartekreet….

Ik sta op en leg de nieuwste LP (!) “What goes, let go” van de Staat getiteld op de draaitafel. Deze cirkel is in ieder geval makkelijk rond te maken…. met zo een toepasselijke titel.

Charles Laurey, bruggenbouwer