De praktijk

In mijn opdrachten kom ik vaak de vraag tegen hoeveel ruimte of regelruimte krijgen teams of medewerkers? En hoe verantwoorden zij hetgeen wat ze doen? Het is een vraag die het management vaak bezig houdt. De medewerkers in de teams richten zich daarentegen vooral op goede zorg leveren. Regelmatig zie ik dat organisaties zelforganisatie inzetten als doel, in plaats van de weg naar iets toe. Als de teams zelforganiserend zijn, is het resultaat behaald. Maar hoe is het proces geweest? En weten teams en professionals waartoe dit alles verhoudt?

In mijn opdrachten kom ik vaak de vraag tegen hoeveel ruimte of regelruimte krijgen teams of medewerkers? En hoe verantwoorden zij hetgeen wat ze doen?
Het is een vraag die het management vaak bezig houdt. De medewerkers in de teams richten zich daarentegen vooral op goede zorg leveren. Regelmatig zie ik dat organisaties zelforganisatie inzetten als doel, in plaats van de weg naar iets toe. Als de teams zelforganiserend zijn, is het resultaat behaald. Maar hoe is het proces geweest? En weten teams en professionals waartoe dit alles verhoudt?

Omdat het als een doel gezien wordt, wordt het vaak aangevlogen vanuit beheersbaarheid. Het liefst wordt er middels een checklist in kaart gebracht wat nodig is. En juist hier, in het proces van zelforganiseren, is loslaten zo van belang. Maar wel loslaten met liefde, ofwel, anders vasthouden. Kaders geven, zodat het team weet wat er van haar verwacht wordt, vooral wat kan en mag het zelf bepalen en waar is hulp bij nodig. En als er een hulpvraag gesteld wordt door het team, is het zaak die ondersteuning te bieden dat het team zich geholpen voelt en coaching ervaart hoe het de volgende keer wel zelf zou kunnen lukken. Ik noem dit een spel. Een spel dat gespeeld wordt met lef en liefde! En juist dat spel zou centraler kunnen staan. Zodat de professional doet waar hij goed in is en zich gesteund weet waar nodig.

In mijn rol als spiegelaar benoem ik, waar ik ook ben, wat ik zie. Wat gebeurt er?
Wat maakt dat dit gebeurt? Is er iets nodig? Waarbij ik me richt op proces, op verbinding en op energie. Samen in beweging komen, samen een pad op gaan of waar nodig samen stil staan.
En dan ervaar en besef ik, dat wat teams vragen en nodig hebben, ook in mijn privéleven geldt.
Want als moeder van 3 puber jongens, weet ik als geen ander, dat kaders nodig zijn. Maar wel kaders waarin ruimte is en wordt ervaren, waarin fouten maken mag, waarin je mag terugvallen op een ander, waarin je mag ontwikkelen en groeien, waarin je je kwetsbaar mag opstellen en waarin je jezelf mag zijn. Oftewel loslaten en anders vasthouden.

Dat gun ik mijn pubers, dat gun ik de professionals en dat gun ik mezelf. In elke opdracht die ik mag doen, neem ik dit mee. Zodat we met elkaar kunnen bewegen van Zorg naar Leven. Dat we met elkaar durven loslaten, anders vasthouden, altijd met lef en liefde. Zodat het kan gaan waar het over mag (moet) gaan!

En om bovenstaande mogelijk te maken is er volgens mij maar één vraag die gesteld hoeft te worden, aan een team, aan een professional, aan een manager, aan een bestuurder, aan een bewoner en aan mezelf:

Hoe kan ik helpen?

Lúthien Gispen