Dat ene boek
De schrijver Christiaan Rhodius is al sinds 2012 als specialist ouderengeneeskunde verbonden aan het Hospice Bardo in Hoofddorp. Dit is een bijzondere plek die gewoon meedoet in de wijk en de omgeving. Het is de moeite waard om eens op de site van hospice Bardo te kijken en daarin hun visie, aanpak en betrokkenheid te lezen. www.hospicebardo.nl
Het hospice bestaat inmiddels ruim 20 jaar. Het was de bedoeling om dit eind vorig jaar uitbundig te vieren. Helaas gooide Corona voor de meeste plannen roet in het eten. Het plan om dit speciale boekje uit te geven is gelukkig wel gerealiseerd. ‘Omdat we leven Met zicht op het einde’
Het boekje bevat een twintigtal schitterende columns die Christiaan de afgelopen jaren heeft geschreven. Aanvullend reageren mensen, die op de een of andere manier betrokken waren bij het hospice Bardo dan wel de terminale zorg, daar persoonlijk op. Daardoor ontstaat als ware een extra laag, een extra verdieping. Dat maakt dit boekje tot een persoonlijke reis waarin zowel sommige columns als ook de reacties je zullen raken. Echt ik denk dat iedereen er iets voor hem of haar in zal terugvinden. Dit boekje verdient ruime aandacht omdat het de lezer ook een inkijkje biedt wat er allemaal mee kan lopen in de eindfase van het leven.
Het voorwoord is geschreven door Manu Keirse , emeritus-hoogleraar verlies, faculteit geneeskunde KU Leuven, auteur van meerdere boeken over verlies en verdriet en naast dit schrijverschap, ook een goed verteller over wat er allemaal gaande is dan wel kan zijn in de fase waar het leven de dood ontmoet. Ik haal graag een alinea aan uit het voorwoord in dit boekje.
“En misschien helpt het mensen om vier dingen aan elkaar te zeggen: sorry, ik vergeef je, ik dank je, ik hou van je. Dat maakt dat sterven nooit het einde is. Dood mag betekenen dat de dode niet meer in leven is, maar dat betekent niet dat hij niet bestaat. Je ouders en je grootouders die in je wonen, vormen een even vreemd als vertrouwd gezelschap. Hoe langer ze in je wonen, hoe meer ze juist dat worden: gezelschap. Je kunt de doden aanspreken. Je dicht hun veel wijsheden toe. Je kunt op moeilijke momenten een beroep op hen doen. De doden zijn vaak uitstekende therapeuten.”
De lach, de traan, de melancholie doen mee in dit boekje, het is als het leven. Juist in de fase waarin leven en dood elkaar ontmoeten is het goed om met elkaar ruimte te houden om te leven. De titel van het boekje vind ik dan ook erg aansprekend.
Omdat we leven Met zicht op het einde
Voor mij geeft dit boekje woorden aan waar wij in ons manifest van Zorg naar leven voor willen staan.
De boekbewaarder van dat ene boek