Saar

Verhaal van een mantelzorger

Mijn tante Saar, 80+ en alleen wonend, kon plotseling niet meer lopen. Pas op dag 4 kon ze naar een zorginstelling. Thuiszorg wilde niet komen omdat Saar niet kon staan.

Op zondag ochtend ging mijn zus Saar ophalen om op bezoek te gaan bij de man van Saar die in een verpleeghuis zit.

Saar kon niet opstaan.

Ze ging met de sleutel naar binnen. Saar maakte een verwarde indruk, kon niet naar de wc en had het dus moeten laten lopen. Ze kreeg Saar niet uit de stoel getild en belde de huisartsenpost.

De arts kwam en kon medisch gezien niets vinden, het was een (thuis)zorg probleem. Er stond nog een alarmapparaat van thuiszorg van de man van Saar in de vensterbank, De ambulancemedewerker heeft op de alarmknop gedrukt en doorgegeven dat er thuiszorg moest komen. De arts zou dit rapporteren aan de huisarts, adviseerde de volgende dag ook de huisarts te bellen en adviseerde later nogmaals de alarmknop in te drukken voor hulp. Toen mijn zus dit deed werd haar verteld dat ze niemand kon sturen, er waren veel alarmmeldingen en deze melding was niet spoedeisend genoeg.

Ze is bij Saar blijven slapen. urine op de grond schoongemaakt, geprobeerd Saar een incontinentiebroek aan te doen, wat half lukte. Vervolgens haar benen op een poef gelegd en haar dekbed over haar heen gelegd. De leuning van de stoel kon niet naar achteren. Ze heeft zo de nacht doorgebracht, slapend met haar hoofd op haar schouder.

Dag 2. De volgende ochtend belde mijn zus de huisarts. Die was op vakantie, de dienstdoende huisarts in opleiding kwam in de middag en constateerde blaasontsteking, geen medisch maar een zorgprobleem en zou spoedthuiszorg aanvragen. Rond 16.00 uur werd er gebeld door de thuiszorg. Zij konden die avond nog langskomen. Maar omdat Saar niet kon staan, konden ze niet komen, want dan moesten er 2 mensen komen en dat was niet mogelijk op dat moment. De thuiszorg gaf dit door aan de huisarts. Om 16.30 uur belde de huisarts terug. Zij zouden een ELV (eerstelijns verblijf) regelen, omdat het al 16.30 uur was zou dat mogelijk voor 17.00 uur niet meer lukken. Er werd niet meer teruggebeld. Mijn zus werd ziek en ging in de middag naar huis.

’s Avonds ben ik met mijn man naar Saar gegaan. We treffen Saar in de stoel met alleen een T-shirt en een incontinentiebroekje. Ze was blij ons te zien, maakte een verwarde indruk en vroeg ‘wat gebeurt er allemaal? Ik snap het niet’. Mijn man heeft een matras naar beneden gehaald en op de grond gelegd en we hebben Saar op het matras getild. Ik heb haar gewassen, Saar had veel pijn en doorlig- en smet plekken. Saar kan niets zelf, kan niet zelf zitten, drinken via rietje gaat met hulp. We zien stapels papieren in huis, een niet geleegde brievenbus, stapeltjes en tasjes vuile kleding overal door het huis. Het huis was altijd heel netjes. Ik blijf slapen die nacht. In de nacht rolt Saar van haar matras, ik krijg haar alleen niet terug en bel 112. De ambulance komt, 2 heren tillen Saar weer op het matras en zijn binnen 2 minuten weer weg. Saar geeft weer aan dat ze er allemaal niets van begrijpt. Ze moet lang nadenken over haar antwoorden, praat langzaam, kan wel goed antwoorden op vragen, praat soms over papa en bedoelt dan haar man.

Dag 3. De volgende ochtend bel ik de huisarts, die belt eind van de ochtend terug, excuses, de dienstdoende arts had de opname moeten regelen, is niet gebeurd. Zij gaat het nu regelen. In de middag worden we door haar gebeld en zegt ze ons dat het is geregeld. Saar mag naar een woonzorgcentrum. We hoeven niets te doen, zodra ze weet hoe laat, zal ze ons bellen. We werden weer niet meer gebeld…..

Inmiddels vrij radeloos particuliere thuiszorg gebeld, die konden we voor 24 uur inschakelen. De verpleegkundige kwam binnen 2 uur en is ’s avonds blijven slapen. Mijn man heeft intussen het bed van Saar van boven naar beneden gehaald en weer in elkaar gezet. Nu kon ze in ieder geval in een bed slapen.

Dag 4, het wordt steeds moeilijker om de huisarts te spreken. We vragen om een gesprek, de assistente zegt dat we worden teruggebeld, ze kan niet zeggen hoe laat. We geven aan dat we dan op de praktijk willen komen voor een afspraak. Ook dat kan niet.

Ik bel zelf het woonzorgcentrum, bemiddeling geeft aan dat Saar helemaal niet kan komen. Ze is aangemeld als laagcomplex, daar was een plek voor, ze is niet laagcomplex dus ze kan niet komen.

Op aanraden van een collega bel ik een andere grote zorgbemiddeling om mij advies te geven wat ik nu het beste kan doen. Ze geeft aan dat het echt via de huisarts moet, die moet de juiste route volgen. Er zijn crisisplekken waardoor je binnen 24 uur terecht kan. Als het via de huisarts niet lukt, raadt ze me aan de zorgverzekeraar te bellen. 

Ik bel nog 2 bemiddelingsafdelingen van andere organisaties waar ik mensen ken. Ook die wijzen naar de huisarts. Als de aanvraag juist wordt gedaan, kan er gezocht naar een plaats.

Ik word teruggebeld door de huisarts, 1000x excuses, zij geeft aan dat de specialist ouderengeneeskunde haar aanvraag voor een hoogcomplexe plek heeft geweigerd omdat Saar geen cognitief bijkomende stoornis heeft? Hij heeft Saar niet gezien. Daarna probeert de huisarts om een laagcomplexe plaats te krijgen. Dit lukt niet, ze is ook niet laagcomplex volgens de zorginstellingen, Saar kan helemaal niets zelf. Ik vraag de huisarts of ze een spoedplaats heeft gevraagd, ze geeft aan dat ze via de tiplijn heeft gebeld. Ze geeft aan dat, als het haar niet lukt een plaats te krijgen, ze Saar dan aanmeldt bij de SEH.

Weer later bel ik met de assistente van de huisarts via de spoedlijn en geef haar aan wat ik van de bemiddeling heb gehoord en hoe de huisarts de aanvraag  volgens hun moet doen. Ik geef het letterlijk door, de assistente zegt dat ze die route weten, maar iets gaat mis lijkt mij.

Eind van de ochtend is het geregeld, Saar mag naar een revalidatiehuis. De ambulance komt om 14 uur en Saar wordt opgehaald. De ambulance heeft geen overdracht gekregen en vraagt ons kort over de situatie van Saar. 

Nadien hebben mijn zus en ik een gesprek met de eigen huisarts van Saar gehad, die was zelf op vakantie. Ik gaf haar aan dat er binnen 24 uur een spoedplek zou zijn volgens de zorgbemiddeling. Ze gaf me aan dat dat alleen in theorie zo is en ze dagelijks hiermee te maken heeft.

Iedereen deed zijn best, daar ben ik van overtuigd. Los van alle pogingen om hulp te regelen hebben we het samen met Saar ook heel fijn gehad en ook gelachen om de situatie en de contacten met elkaar en om ons heen. Toch is dit een voorbeeld, waarvan ik denk dat de communicatie beter kan. Er was plek voor opname binnen 24 uur en het duurde het 4 dagen…..