Capaciteit?!

Misschien is dit wel een heel belangrijke, beladen term in de “roaring twenties” waarin we leven. De capaciteit van Asielzoekerscentra, de capaciteit van de UWV, de capaciteit van de Belastingdienst, de capaciteit van de Overheid om de aardbevingsschade te compenseren, enzovoort, enzovoort….. Bijna altijd roept het woord capaciteit nu een negatieve associatie op. Terwijl capaciteit net zo goed kan staan voor kwaliteit in de zin van probleemoplossend vermogen. Daar merk en zie je helaas niet zoveel voorbeelden van op Twitter of Tik Tok!

Eigenlijk is het een teken van deze tijd dat het zo een negatieve lading krijgt. Sinds Corona en Oekraïne lijkt het sentiment van in zekere zin “normaal” optimisme alleen maar verder te worden aangetast. In een van de rijkste landen ter wereld heerst er een enorme moppercultuur….

Het cynisme en het wantrouwen naar politici, machthebbers en wetenschappers lijkt alleen maar toe te nemen. Velen lijken zich terug te trekken in coconnen, bubbels van gelijkgestemden. Met versplintering in de politiek en samenleving en verdere individualisering als direct gevolg.

Laten we capaciteit herdefiniëren in de zin van vermogen om ernstige maatschappelijke vraagstukken wel ter hand te nemen. En dat ook zo uitdragen en naar gaan handelen.

Laten we onderzoeken of het mogelijk is brede coalities te smeden om voldoende opvangplaatsen in de asielzoekerscentra te realiseren, voldoende bedrijfsartsen beschikbaar te hebben om (her)keuringen te doen, het ambtelijk apparaat uit te breiden of substituten voor dit alles te ontwikkelen met hetzelfde resultaat.

En misschien ook als overheid het lef te hebben “ruimhartig” te compenseren. In de wetenschap dat een enkeling wellicht wordt “over”gecompenseerd. Jammer dan!

Willen we de immense problematiek in met name de zorg te lijf gaan: de opname capaciteit vergroten, de wachtlijsten beperken, de capaciteiten van burgers en niet-professionals beter uitnutten dan is er een sleutelwoord: vertrouwen!

Capaciteit zal er nooit volledig (meer)  zijn. Dan is een beroep op creativiteit alleen maar mogelijk en daarvoor is vertrouwen nodig. Juist ook om fouten te mogen maken zonder dat zoals nu vaak het geval is “je kop eraf gaat”.

Geef professionals ruimte om buiten de lijntjes te kleuren, geef regie aan burgers om van onderop samen met buurtgenoten te komen tot aandacht voor elkaar en samen de uitdagingen in een dichtbevolkt land als Nederland te lijf te gaan… Terug naar de bedoeling….. “omzien naar elkaar”. Dat is de enige manier om voldoende capaciteit te ontwikkelen om de enorme uitdagingen van deze tijd aan te gaan….

Charles Laurey