Welkom in De Vijverhof – mijn eerste ontmoeting

Op een grijze dag in oktober liep ik aan de Reigerlaan 251 De Vijverhof binnen. Ik had wel een afspraak voor een eerste gesprek met de remuneratiecommissie, maar was wat vroeger gekomen. Wilde graag de sfeer proeven; eens onaangekondigd kijken en voelen hoe het eraan toe gaat. Het viel me meteen op: mensen lachen met elkaar en het ruikt hier niet naar urine. Ik ging even zitten aan een tafeltje in, wat me later bleek De Brasserie te zijn en keek wat rond.

Al snel werd ik aangesproken door een dame in een rolstoel. Ze was druk in gesprek met enkele anderen en op tafel stonden glaasjes wijn. Zij onderbrak plots haar licht verhitte gesprek, begroette mij en vroeg me of ze iets voor me kon doen. Toen ik haar vertelde dat ik een indruk wilde krijgen van De Vijverhof en een afspraak had zei ze met een glimlach: “ah, jij komt hier zeker voor de baan van directeur? Nou als je iets wilt weten moet je het mij maar vragen. Ik zal je wel vertellen hoe het hier werkt.” Ik was direct op mijn gemak en ik dacht: Hoe mooi is dit? We spraken nog even door en werd vervolgens opgehaald voor mijn afspraak.

Toen ik door de gang liep dacht ik aan de presentatie die ik op verzoek had voorbereid. Ik mocht het in 10 minuten hebben over of ik denk dat De Vijverhof zelfstandig dient te blijven of onderdeel van een groter geheel en hoe de protestantschristelijke origine vormgegeven kan worden in de komende jaren.

Ik vertelde de remuneratiecommissie over mijn visie op deze punten en bovenal hoe bijzonder mijn eerste ontmoeting in De Vijverhof uiting geeft van de essentie daarvan. Het is niet een verpleeghuis, het is een leefhuis en ontmoetingsplaats van en voor bewoners, bezoekers uit de wijk en collega’s.

Op 2 januari ben ik gestart, zo’n tien weken geleden. Inmiddels heb ik velen mogen ontmoeten. In onze Brasserie, De Plaza, Het Trefpunt, De Bibliotheek, in de (rond)gangen op de etages met appartementen, op mijn kamer. Bijzonder opvallend is de samenredzaamheid die ik zie tussen mensen in De Vijverhof. De passie bij vrijwilligers en andere collega’s is aanstekelijk. De talenten en potentie die ik zie maken me enthousiast. Er wordt veel van iedereen gevraagd en we maken dagelijks van alles mee in ons leven. Als je dan voelt hoe er wordt mee- en samengeleefd dan is dat hartverwarmend en echt iets om trots op te zijn en kun je met recht spreken van geluk.

Het is haast onvoorstelbaar hoeveel activiteiten er worden georganiseerd, iedere dag weer. Ik sta verstelt hoe collega’s dat toch steeds voor elkaar krijgen. Indrukwekkend is ook onze keuken. Alles wordt er vers klaargemaakt, ook voor mensen buiten De Vijverhof. Dat is echt bijzonder en in veel huizen wel anders.

Dikwijls is er ook verdrietig nieuws. Dan overlijdt een van onze vrienden of vriendinnen in De Vijverhof of is een collega ziek of heeft een heel moeilijke tijd. Ik word geraakt wanneer ik zie dat daarvoor ruimte is met elkaar. Een koffiemomentje, tijdens de lunch, een persoonlijk gesprek, telefoontje of bericht. Een bloemetje, knipoog, even zwaaien, aan de weekafsluiting deelnemen, aan een activiteit of overleg, het is allemaal aandacht. Aandacht voor elkaar. Dat is geen zorg, dat is het leven in De Vijverhof, die voor mij is begonnen met die eerste ontmoeting op dei grijze dag in oktober.

Wouter Groot
Baanbreker en bestuurder bij HSB De Vijverhof